Urządzenia hodowlane
Podstawowym urządzeniem w hodowli są woliery stałe, nazywane przez niektórych hodowców pomieszczeniami stałymi. Pomieszczenia te muszą odpowiadać większym wymaganiom niż w innych systemach hodowli, ponieważ ptaki przez całe swoje życie w nich przebywają. Różnice zachodzą tu tak w powierzchni wolier, ich wyposażeniu i warunkach higienicznych, jak i zabezpieczeniu przed wszelkimi szkodnikami, szybkimi zmianami temperatury, wiatrami i deszczami. Woliery te mają charakter budowli trwałych.
W hodowli zamkniętej duże znaczenie ma wybór terenu pod woliery. Podglebie powinno być lekkie i przepuszczalne, ziemia ciepła. Jeżeli z konieczności buduje się woliery na ciężkiej nieprzepuszczalnej ziemi, teren musi być wydrenowany i do woliery trzeba nawieźć grubą warstwę piasku. Wilgoć i brak słońca są głównymi przyczynami powodującymi zahamowania w rozwoju ptaków i ułatwiającymi nawiedzanie całej hodowli przez epidemie.
Niektórzy hodowcy budują woliery niskie, wysokości około 1,5 m, słabo naciągając górną siatkę, aby spłoszone ptaki nie rozbijały się przy wzlatywaniu. Inni hodowcy budują woliery wyższe i zalecają stosowanie podwójnej siatki, dając pod górną siatkę drucianą drugą siatkę zrobioną ze starych sieci rybackich. Pozostawianie wolier otwartych od góry i podcinanie ptakom skrzydeł jest odradzane w całej literaturze fachowej.
Jakkolwiek bażanty, z wyjątkiem tropikalnych, są zasadniczo mniej wrażliwe na zimno od kur i kogutów domowych przede wszystkim dlatego, że nie mają marznącego grzebienia, to jednak należy zwracać baczną uwagę, aby woliery były osłonięte od zimnych wiatrów i miały wystawę południowo-wschodnią oraz zapewniały trochę cienia.
Niektórzy hodowcy zalecają wykorzystywanie do budowy pomieszczeń bażancich istniejących już murów i budynków, gdyż dają one zwykle lepszą ochronę od wiatrów niż tanie, lekkie budowle wznoszone dla bażantów. W tym celu można wykorzystywać różne mury i budynki opuszczone, położone z dala od osiedli ludzkich, a nawet mury budynków użytkowanych. Warunkiem jednak jest możność jednoczesnego zapewnienia bażantom higieny pomieszczeń i otoczenia oraz całkowitego spokoju.
Pomieszczenie musi się składać z izby i przylegającego do niej wybiegu. Izbę buduje się w półtorej cegły, tak jak zwykle budynki mieszkalne dla ludzi. W razie budowy izby z drewna daje się podwójne ściany z izolacją. Hodowcy niemieccy radzą krycie izby dachówką lub eternitem. Okna w izbie nie powinny być zbyt małe, mogą natomiast być umieszczone w dachu. Podłoga powinna mieć powierzchnię gładką, łatwą do oczyszczania; może być z cegły lub pokryta szlichtą cementową. Izba, dla zapewnienia warunków sanitarnych, powinna być wewnątrz bielona wapnem z dodatkiem kreoliny. Całość musi być jasna i przewiewna, a jednocześnie zabezpieczona przed większymi zmianami temperatury.
W izbie stawia się pnie z sękami pokryte szorstką korą; są to miejsca do siadania ptaków. Pnie muszą być dosyć wysokie i stać daleko od ścian, tak aby ogon bażanta nie mógł się złamać.
Dach powinien pokrywać nie tylko izbę, ale i część wybiegu, najlepiej około 2 m. Bażanty chętnie siadają na wybiegu pod dachem w czasie zimnych deszczów lub też chronią się w jego cieniu przed promieniami prażącego słońca.
W razie surowej zimy i zawiei można zabezpieczyć wejście z wybiegu do izby przez ustawienie daszka ze słomy zakrywającego całe wejście, tak aby tylko spodem mógł się bażant przesunąć.
Do ogrodzenia wybiegu używa się siatki o grubości drutu 1,4 mm i wielkości oczek 2,5 x 2,5 cm. Siatka o takich wymiarach oczek zabezpiecza przed dostawaniem się do pomieszczenia szczurów, łasic, kun oraz wróbli wyjadających bażantom pokarm.Praktykowane jest także dawanie siatki o wymiarach oczek 1,5x1,5 cm. Siatka taka jeszcze lepiej zabezpiecza pomieszczenia, chroni częściowo nawet przed dostawaniem się myszy.
W wolierach stałych zazwyczaj nie opłaca się sadzić krzewów ani siać trawy, gdyż ptactwo zbyt prędko niszczy te kultury. Wskazane jest natomiast zakładanie trawnika darniowego o powierzchni kilku metrów kwadratowych. Darninę powinno się zmieniać co pewien czas, po wydziobaniu trawy przez bażanty. Jedynie jeżeli buduje się wolierę stałą o bardzo dużym wybiegu, celowe jest sadzenie świerków i krzewów oraz częściowe obsiewanie trawą.
Wybiegi, jak również izby powinny być stale wysypywane czystym piaskiem. Dobrze jest sypać piasek tak, aby poziom wybiegu górował 10-20 cm nad poziomem otoczenia. Raz do roku zdejmuje się pięciocentymetrową warstwę piasku, którą wywozi się poza obręb hodowli i zastępuje świeżym piaskiem.
Bażanty, w odróżnieniu od kur, przy grzebaniu i dziobaniu stosunkowo mało rozrzucają piasek, tak że trzyma się on na wybiegu dość długo.
Woliery stałe zakłada się w kompleksach, tak aby łączyły się między sobą. Obniża to koszty i ułatwia obsługę. Wszystkie pomieszczenia w całej hodowli powinny być w miarę możności jednakowe, aby przy ewentualnych przenosinach ptaki nie potrzebowały przechodzić bardzo szkodliwego przyzwyczajania się do innego miejsca. Tylko wyjątkowo, jeżeli hoduje się oprócz innych bażantów bażanty z długimi ogonami, buduje się dla nich większe i wyższe woliery.
Wszystkie drzwi do wolier powinien otwierać jeden klucz, co ułatwia i przyspiesza obsługę.
Często izby wolier stałych łączone są drzwiami z krytym korytarzem. Urządzenie takie jest bardzo wygodne przede wszystkim w okresie lęgów.
Wiele gatunków bażantów, zwłaszcza przy podbieraniu jaj, znosi więcej jaj, niż może wysiedzieć. W związku z tym hodowla zamknięta rozporządza dużymi ilościami jaj, które musi wylęgać pod nasiadkami lub w sztucznej wylęgarni. Zawsze jest pewna ilość piskląt, które muszą być prowadzane przez kwoki. Ponadto bażanciki wylężone w wolierach stałych źle się czują w ciasnym zamknięciu. W związku z tym niektórzy hodowcy zalecają wypuszczanie całego młodego przychówku na możliwie otwartą przestrzeń, gdzie kwoki mogłyby prowadzać go bez większego niebezpieczeństwa.
W tym celu ogradza się woliery dodatkowym ogrodzeniem, które stanowi zabezpieczenie od niepożądanych ludzi i zwierząt.
Tak powstaje w hodowli zamkniętej niewielki ogrodzony teren spełniający częściowo rolę bażantarni.
Teren ten powinien być zabezpieczony przez wkopanie siatki ogrodzenia w ziemię na głębokość 50 cm oraz mieć odpowiednio zabezpieczone przejścia górą ogrodzenia.
Zwiedzanie hodowli bażantów, zwłaszcza gatunków bardzo płochliwych, przez osoby nie zatrudnione bezpośrednio przy obsłudze bażantów jest dopuszczalne tylko wyjątkowo.